De chaos van professor van Eik.
Ik ben Kylian, Ik vertel verhalen.
Mijn boeken vind je op www.boekenbestellen.nl:
Het ontstaan van Ravenhart € 19,95 Thriller/Avontuur
Leven met een puberdochter € 17,95 Humor
De architect, Het poppenhuis € 16,95 Thriller/Horror
De familie Overhoop, Wat een chaos € 17,95 Humor
Het volgende verhaal is een fantasie verhaal vol humor.
De chaos van professor van Eik.
Professor Van Eik, een lieve maar gekke geleerde, stond gebogen over een wirwar van buizen en snoeren in zijn laboratorium, een ruimte die meer weg had van een gecontroleerde chaos dan een plek van wetenschappelijke precisie. Zijn kalende kruin glansde onder het felle licht, zijn ronde brilletje stond scheef op zijn neus, en zijn geitensikje trilde van concentratie. Hij droeg zijn bekende witte jas, die, zoals altijd, net iets te groot leek in contrast met zijn te korte zwarte broek.
Eva, een jonge vrouw met een mooi vrouwelijk figuur en golvend donker haar, stond aan de zijlijn, gespannen toekijkend. Haar sproeten dansten op haar wangen en haar sprekende, ondeugende groene ogen, achter een rode bril, volgden de bewegingen van de professor met een mengeling van bezorgdheid en amusement. Ze droeg een te wijde spijkerbroek en een simpel topje, een pragmatische keuze gezien de onvoorspelbaarheid van de experimenten in dit laboratorium.
"Professor, bent u er zeker van dat dit de juiste hoeveelheid is?" vroeg Eva, wijzend naar een potje met een fluorescerend groene substantie.
"Natuurlijk, Eva, natuurlijk!" antwoordde de professor, zonder op te kijken. "Ik heb dit zorgvuldig berekend. Althans, ik denk het. Hoewel, die aantekening van gisteren leek wel erg veel op een boodschappenlijstje…"
Eva zuchtte zachtjes. Dit was haar baan: ervoor zorgen dat de experimenten van de professor niet compleet uit de hand liepen, een taak die zelden lukte.
Op dat moment kwam Bram binnen, gehuld in zijn blauwe overall. Bram was de schoonmaker, een knappe vent met donkere krullen en blauwe ogen, en Eva's hart maakte steevast een sprongetje als hij de kamer binnenkwam. Hij was verliefd op haar, en hoewel Eva probeerde professioneel te blijven, kon ze de flirterige blikken en opmerkingen niet altijd weerstaan.
"Goedemorgen, Professor, Eva," groette Bram, met een blik die langer dan nodig bleef hangen op Eva. "Nog geen explosies vandaag?"
"Nog niet", antwoordde Eva met een glimlach. "Maar de dag is nog jong." Ze wierp Bram een knipoog toe.
"Wees niet zo pessimistisch, Eva!" riep de professor, die blijkbaar niets van het geflirt had opgemerkt. "Ik heb een goed gevoel over dit experiment. Dit kan de wereld veranderen!"
Net toen de professor de groene substantie in een borrelende glazen bol wilde gieten, verscheen Julia, de knappe echtgenote van de professor, in de deuropening. Julia, een blonde vrouw met schitterende grijze ogen en gekleed in een elegante jurk, was een toonbeeld van elegantie in deze chaotische omgeving.
"Lieve schat", zei Julia met een zucht, "het eten staat klaar. Ik had gehoopt dat we een keer normaal aan tafel konden zitten."
"Geen tijd, Julia, geen tijd!" antwoordde de professor, druk bezig met zijn experiment. "Ik ben bijna klaar met dit fantastische, baanbrekende… ding."
"Het is altijd hetzelfde verhaal", mompelde Julia, maar ze glimlachte. Ze wist dat het geen zin had om te argumenteren. "Goed, ik zet het eten hier wel neer. Jullie moeten wel eten, hè?"
Ze plaatste een dampende schaal met pasta op een geïmproviseerde tafel, gemaakt van dozen en oude laboratoriumapparatuur. Het was een vaste gewoonte geworden: eten in het lab, omgeven door reageerbuizen en stinkende dampen.
Bram pakte een vork en begon te eten, terwijl hij Eva constant probeerde te betrekken in een gesprek. De professor, volledig verzonken in zijn experiment, staarde afwezig naar zijn bord pasta, af en toe een verdwaald sliertje opzuigend. Julia zat te glimlachen. Ze vond het stiekem wel vermakelijk. Ze genoot van de interactie tussen Bram en Eva, en ze wist dat Eva, die wees was, Julia als een soort moeder zag.
Plotseling, met een luide knal en een flits van groen licht, ging het mis. De glazen bol ontplofte, spetterend met de fluorescerende groene substantie. Professor Van Eik stond onder de spetters, zijn gezicht groen uitgeslagen.
"Oh, nee," zuchtte Eva, de groene vloeistof uit haar haar vegend.
Bram keek verschrikt naar de explosie. Julia lachte. Ze had dit al zo vaak meegemaakt.
De professor schudde zijn hoofd, de groene smurrie drupte van zijn geitensikje. "Terug naar de tekentafel", mompelde hij, zijn bril scheef op zijn neus.
Alsof de explosie nog niet genoeg was, had de groene substantie een onverwacht neveneffect. De witte jas van de professor was gekrompen, zeker twee maten kleiner. Hij zag er nu uit als een vreemde mix van een overenthousiaste dwerg en een gestoorde wetenschapper.
Eva schudde lachend haar hoofd. Bram begon alvast met het opruimen van de troep. Julia stond op en trok de professor mee naar de wastafel.
Ondanks de chaos en de mislukte experimenten, waren ze allemaal vrienden. Julia, de elegante echtgenote, nam de rol van moederfiguur voor Eva op zich, en Bram, de verliefde schoonmaker, zorgde ervoor dat de boel weer toonbaar was. Hoewel de wereld misschien niet veranderd werd door de explosie, hadden ze wel een verhaal om te vertellen, en dat was, op zijn eigen komische manier, ook iets waard. Ze waren een disfunctioneel, maar onafscheidelijk team, gevangen in het laboratorium van een lieve maar gekke geleerde. En morgen? Morgen zouden ze het gewoon weer opnieuw proberen.