De Studentenflat, Klerenkasten Chaos

Ikea momenten met Leenbakker meubels.

"Het zal je maar gebeuren", mompel ik, terwijl ik mijn groene Honda Civic de ietwat steile straat op manoeuvreer. Het is weer zover. Een noodoproep van Laura, mijn vriendin, en haar vier huisgenoten. Hun studentenflat, op de derde verdieping van een gebouw dat duidelijk betere tijden heeft gekend, is blijkbaar weer eens het slachtoffer geworden van hun collectieve onhandigheid. Dit keer geen overstroming door een defecte vaatwasser, maar, zo begreep ik uit Laura's paniekerige telefoontje, een "meubel-gerelateerde catastrofe".

De flat zelf... tsja, die heeft al wat meegemaakt. Je voelt de geschiedenis, de talloze studentenfeesten en de vage beloftes van 'dit jaar gaan we echt studeren' gewoon in de muren zitten. Het meubilair is, laten we zeggen, 'vintage'. Kringloop-chique, maar dan zonder de 'chique'. Maar de sfeer is er altijd top, zeker als de vijf meiden compleet zijn.

Vandaag draait het om kasten. Kleerkasten, om precies te zijn. Vier stuks. Drie medium en een joekel van een kast voor Lotte en Jasmijn, die twee tortelduifjes die blijkbaar alles samen willen doen, zelfs hun kleding opbergen. Lotte, met haar wilde bos rode krullen en neus voor drama, had de oplossing gevonden: haar tweedehands Austin met een trekhaak. Het ding is zo oud, ik heb er nog nooit van gehoord. De auto dan... Dat ze dat ding nog aan de praat krijgt!

De dames hadden besloten dat ze eindelijk genoeg hadden van de stapels kleding die in hun kamers een eigen leven waren gaan leiden. Dus, op een zonnige zaterdag, trok Lotte met haar antieke Austin en een aanhanger, die de naam 'aanhanger' nauwelijks verdiende, naar de Leen Bakker. Blijkbaar was de Ikea nog niet hip genoeg.

Het resultaat? Vier kartonnen dozen vol onderdelen, keurig geleverd aan de deur. Keurig dus. De dames, in hun grenzeloze naïviteit, hadden besloten dat de woon-eetkamer de ideale plek was om de dozen uit te pakken. Niet netjes, plank voor plank, zoals normale mensen dat zouden doen. Nee, ze hadden de dozen op elkaar gegooid en alle planken, schroeven en handleidingen in één grote berg chaos verzameld. Toen ik binnenkwam, leek het alsof er een ontploffing in een meubelfabriek had plaatsgevonden.

"Kylian, je bent een redder in nood!" Laura stortte zich in mijn armen, haar lange donkerblonde haar kriebelde in mijn gezicht. Haar groene ogen, Gevuld met een lichte paniek, staarden me aan. De tattoos op haar bovenarmen leken ook wat beteuterd naar de stapel hout te kijken.

Pien, de psychologie studente met haar kort asblonde haar en sceptische blik, leunde tegen de deurpost. "We hebben... misschien een inschattingsfout gemaakt", gaf ze toe, met een understatement waar je u tegen zegt.

Jasmijn, de filosofe met haar lange zwarte vlecht tot op haar heupen, keek me met haar grote bruine ogen aan. "We dachten dat het wel zou lukken," zei ze met een zachte glimlach. "Maar... de handleidingen lijken geschreven in Sanskriet."

Roos, de blonde, krullende geneeskunde studente, de eeuwige optimist, probeerde nog wat schroeven te sorteren. "Het is vast niet zo erg," zei ze vrolijk. "We hebben alleen... een beetje hulp nodig."

En Lotte? Die stond er middenin, omringd door planken, met haar handen in haar wilde rode haren. "Dit is een ramp! Een absolute, meubel-gerelateerde ramp!"

"Oké, oké," zei ik, terwijl ik mijn leren jas uittrok en mijn bril rechtzette. "Laat de techneut maar aan het werk. Waar is de koffie?"

Ik ben een ervaren Leen Bakker meubelbouwer, jammer genoeg. Ik heb al genoeg 'Ikea(toen nog Leen Bakker) momenten' meegemaakt, maar dit? Dit was een nieuw level van chaos. Het duurde uren om uit te vogelen welke plank bij welke kast hoorde. Elke plank was gemerkt, maar de nummertjes waren in onleesbare handschrift aangebracht. Nog langer duurde het om de kasten in elkaar te zetten. Het was een puzzel, maar dan een puzzel met een schreeuwende Lotte, een filosofisch discussiërende Jasmijn, een analyserende Pien en een vrolijk aanmoedigende Roos op de achtergrond.

En natuurlijk moest ik al die moeite ook nog eens dubbel doen. Nadat ik elk van de kasten met veel plezier in elkaar had gezet kwam de dames erachter dat de kasten niet in de goede kamers waren gezet. Dus mocht ik alles weer uit elkaar halen om het vervolgens weer in elkaar te zetten, dit keer in de juist kamers.

Na een lange dag zwoegen en vloeken stond alles eindelijk op zijn plek. Vier nieuwe, ietwat gammele, maar functionele kasten sierden nu de studentenflat.

Laura overhandigde me een biertje. "Je bent een held!" zei ze, terwijl ze me een kus op mijn wang gaf.

De andere meiden bedankten me met knuffels en complimenten. En Lotte? Die was zo dankbaar dat ze een maaltijd klaarmaakte waar een bruiloftsgezelschap twee keer van zou kunnen eten. Of misschien probeerde ze me gewoon om te kopen, zodat ik de volgende keer weer zou komen opdraven. Hoe dan ook, de buikjes waren gevuld, de flat was weer leefbaar en de kasten stonden – voorlopig – nog recht. En ik? Ik kon weer naar huis, met de stille belofte in mijn achterhoofd dat de volgende 'Leen Bakker meltdown' vast niet lang op zich zou laten wachten. Het hoort er blijkbaar bij, bij het leven met vijf chaotische studentes. En stiekem... zou ik het niet anders willen.