Femke en de wijze Monnik

Het was een zonnige dag in de stad. De marktkramen stonden vol met kleurrijke groenten en bloemen, de lucht zoemde van de gesprekken en het gelach van de mensen. Femke, een meisje van vier met een lief wipneusje, blonde krullen die dansten in de wind, en wijze blauwe ogen die alles in zich opnamen, huppelde aan de hand van haar ouders. Ze was een en al nieuwsgierigheid, een wandelende vragenmachine.

Plotseling zag ze hem. Een oude monnik, gekleed in een eenvoudig bruine pij, zat stil en onbeweeglijk op een houten bankje op het plein. Hij leek niet te luisteren naar de drukte om hem heen, maar toch straalde hij een soort rust uit die Femke onmiddellijk aantrok.

"Mama, papa, kijk!" fluisterde ze, en trok aan hun mouwen. Ze wees naar de monnik. "Wie is dat?"

Haar ouders legden uit dat het een monnik was, iemand die een eenvoudig leven leidde en zich bezighield met belangrijke vragen. Femkes oogjes fonkelden. Ze had een belangrijke vraag, een die haar al een paar nachten wakker had gehouden.

Ze trok zich los van haar ouders en liep voorzichtig naar de monnik toe. Aarzelend bleef ze voor hem staan. De monnik keek op en glimlachte vriendelijk.

"Uhm, meneer de Monnik?" begon Femke, haar stem een beetje trillerig. "Ik heb een vraag."

Een hele horde mensen op het plein, die Femkes gedecideerde stapjes hadden gadegeslagen, moesten om haar lachen. De situatie was aandoenlijk: zo'n piepklein meisje met zo'n serieuze blik. Maar de monnik lachte niet. Hij boog zijn hoofd een beetje naar haar toe en nodigde haar stilzwijgend uit om verder te praten.

"Waarom… waarom kunnen mensen soms niet slapen?" vroeg Femke. Haar voorhoofd fronste zich een beetje terwijl ze haar vraag formuleerde. "Waarom liggen ze dan wakker in bed en kijken naar het plafond?"

Er werd gelachen, harder nu, maar de monnik hief zijn hand op. Onmiddellijk werd het stil. Iedereen keek naar de monnik, benieuwd naar zijn antwoord aan het kleine meisje.

De monnik keek Femke recht in haar blauwe ogen. Zijn stem was kalm en zacht, als het ruisen van bladeren in de wind.

"Lief kind," zei hij, "als je 's nachts wakker ligt omdat je niet kunt slapen, dan betekent dit dat je wakker bent."

Er viel een doodse stilte op het plein. Mensen fronsten hun wenkbrauwen, probeerden de betekenis van de woorden te begrijpen. Wat bedoelde hij daar nou mee? Het was zo simpel, maar toch zo complex.

Femke daarentegen, knikte langzaam. Ze begreep het. Wakker liggen betekende wakker zijn. En wakker zijn betekende dat je nadacht, voelde, ervaarde. Het was geen straf, maar een mogelijkheid.

Ze glimlachte breed naar de monnik. "Dank u wel", zei ze, haar stem vol oprechte dankbaarheid. "Dank u wel voor uw wijze woorden."

Ze knikte nog een keer, maakte een klein buiginkje, en huppelde terug naar haar ouders. Ze had een antwoord gekregen, een antwoord dat de volgende nacht misschien wel zou helpen.

Terwijl ze wegliep, fluisterde ze tegen haar moeder: "Nu weet ik het, mama. Als ik wakker lig, ben ik gewoon wakker!"

En de mensen op het plein, verward maar getriggerd, herkauwden de woorden van de monnik in hun gedachten. De simpele waarheid, zo diep verborgen in een ogenschijnlijk onzinnige bewering, had hen allemaal even stil doen staan. De monnik glimlachte en keek haar na, wetende dat Femke de wijsheid begrepen had, misschien wel beter dan de meeste volwassenen.