Mama, ik heb overspel gepleegd
Een kort verhaal van Kylian.
De avondzon wierp lange, dansende schaduwen over het woonerf. De rust was neergedaald over de straat, nadat de hectiek van de werkdag was weggeëbd. In een van de rijtjeshuizen stond Anna achter het raam van de woonkamer, een kop slappe thee in haar handen, de dampen ervan langzaam opstijgend als kleine, vluchtige geesten. Haar ogen waren gericht op de speeltuin aan de overkant van de straat. Een simpele speeltuin, maar voor haar vierjarige dochter, Lotte, was het een magische plek.
Anna, zelf een jonge vrouw van dertig, had blonde lokken die ze in een losse knot achter haar hoofd had gebonden. Haar blauwe ogen, doorgaans vrolijk en open, waren nu ietwat bezorgd. Ze werkte als administratief medewerkster in een klein bedrijf en na een lange dag snakte ze naar de rust van de avond. Maar die rust werd vaak onderbroken door de avonturen van haar levenslustige dochter.
Lotte was het middelpunt van Anna's wereld. Met haar kastanjebruine krullen, haar pientere bruine ogen en haar onuitputtelijke energie, maakte ze van elke dag een feest. Lotte was een sociaal dier, dol op spelen met haar vriendjes en vriendinnetjes. Vandaag had Anna haar om zes uur naar binnen geroepen, zodat ze konden eten. Maar de speeltuin had een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitgeoefend.
Anna had vanuit het raam alles gezien. Ze had Lotte zien rennen en lachen met Sofie, de buurmeisjes met de vlechtjes, en met Tim, de stoere kleuter uit de straat. Ze waren samen op het klimrek geklommen, hadden gegild van plezier op de glijbaan en hadden de zandbak omgetoverd tot een bouwplaats vol zandkastelen en tunnels. Haar knuffel, een versleten maar geliefde bruine beer genaamd Boris, was steevast onderdeel van al haar avonturen. Boris had al heel wat zand happen en schommelingen overleefd.
De avond vorderde en de andere ouders riepen hun kinderen één voor één naar binnen. Sofies moeder zwaaide vanuit haar voordeur, Tims vader floot een kort fluitsignaal en langzaam maar zeker leegde de speeltuin zich. Lotte bleef achter, alleen met Boris op de schommel. Ze duwde zich zachtjes af met haar kleine voetjes, haar blik dromerig gericht op de steeds donker wordende hemel.
Anna zag haar schrikken. Lotte had plotseling naar haar eigen huis gekeken, haar gezicht verwrongen in wat leek op spijt. Anna kon haar zachtjes horen mompelen, zelfs door het gesloten raam. "Ik moet naar huis, dadelijk is het eten op." Met een schuldige blik stapte Lotte van de schommel, Boris stevig onder haar arm geklemd, en waggelde richting de voordeur.
Anna wachtte haar op in de hal. Ze probeerde een streng, maar tegelijkertijd liefdevol gezicht te trekken. Ze wilde Lotte leren dat afspraken belangrijk waren, maar tegelijkertijd kon ze haar dochter moeilijk weerstaan. De deur ging open en Lotte kwam binnen, haar hoofd gebogen.
Het meisje tilde haar hoofd op, haar bruine ogen vol berouw. "Sorry mama", fluisterde ze, haar stem zacht en onzeker. "Ik heb… overspel gepleegd!"
Anna's serieuze blik brak onmiddellijk. Ze schoot in een lachbui, diep en hartelijk. De spanning van de dag vloeide weg, vervangen door een golf van liefde voor haar ondeugende, maar oh zo lieve dochter. Want de dreumes bedoelde dat ze te lang buiten is blijven spelen.