Science Fiction

Heden, verleden, toekomst ongekende technieken en meer  ...                                                    > Meer informatie hier <

Ziekenhuis
Ziekenhuis

De Ontwaking

De zachte zoem was het eerste wat Elara registreerde. Het was een monotone, vibrerende golf die door haar lichaam leek te trillen. Haar ogen fladderden open, moeizaam als vleugels van een pasgeboren vlinder. De kamer was gehuld in een zacht, blauwachtig licht, afkomstig van panelen die naadloos opgingen in de witte muren. Een wirwar van piepende en bliepende geluiden vormde een onbekende kakofonie. Haar hoofd bonkte en haar ledematen voelden zwaar en vreemd.

Naast haar bed stond een figuur. Het was lang en slank, en gekleed in een smetteloze witte tuniek met een zilveren rand. Het gezicht, hoewel menselijk in vorm, was gemaakt van een bleek, glanzend materiaal. De ogen, helderblauw en onberispelijk symmetrisch, waren zonder die menselijke wimperrand. Een dunne zilveren kabel, ingebed in de zijkant van haar nek, liep naar een klein kastje dat aan de muur gemonteerd was. Dit was een 'Zuster', een medische androïde, een stille, gehoorzame getuige van Elara's ontwaking. Ze had een zachte, kalme stem die via een onzichtbare luidspreker in haar borstkas kwam. Deze zuster, genaamd RX-8, of "Roxy" zoals haar collega's haar noemden, was volledig geprogrammeerd om te assisteren en te observeren.

Deur floepte open met een geluid dat leek op een zucht. Een tweede figuur kwam binnen. Deze was korter en, in tegenstelling tot Roxy, voelde ze onmiskenbaar levend en warm. Dokter Anya Petrova. Haar linkerarm was echter een geavanceerde robotische constructie, een ingenieus samenspel van gepolijst metaal en translucent materiaal waar kleine lichtjes in pulsten. Een soortgelijke structuur verving haar linkeroog, een schijf van veranderlijke kleur die rustte in een metalen fitting. De rest van haar gezicht was warm, zacht en getekend door de onvermijdelijke lijnen van een leven gevuld met zorg en onderzoek. Haar bruine haar was in een praktische vlecht gevangen en haar ogen, van een diepe amberkleur, keken Elara met onverholen interesse aan.

"Hallo," zei dokter Petrova met een zachte stem. "Mijn naam is Anya Petrova, ik ben dokter hier. Je bent veilig. Heb je pijn?"

Elara knipperde. "Waar... waar ben ik? Wat is er gebeurd?" Haar stem was schor, krakend als een gebroken tak.

"Je bent in het medisch centrum van sector Gamma. Je hebt een ongeluk gehad. Je bent... bevroren geweest, gedurende twee eeuwen."

Elara fronste. "Bevroren? Twee eeuwen...? Dat is niet mogelijk." Ondanks de wazigheid van haar gedachten, voelde ze een paniekerige golf opkomen.

"Het is buitengewoon ongebruikelijk," bevestigde de dokter. "We vonden je in een oud hyper-koelingscompartiment in het wrak van een transportcapsule. Je bent gelukkig ontdekt door een salvage team. Ik moet je een paar vragen stellen." Ze zette een klein tablet op een zwevend schapje naast het bed. "Wat is je naam?"

"Elara," zei ze aarzelend. "Mijn naam is Elara... Elara Vance."

Anya keek op, haar kunstmatige oog lichtjes pulserend. Roxy, de androïde zuster, registreerde de data in haar interne database. De stilte in de kamer werd plotseling zwaar.

"Elara Vance," herhaalde dokter Petrova zachtjes. "Dat is... opmerkelijk. De computermodellen geven aan dat iemand dit met succes overleven onmogelijk is. Het is... onvoorstelbaar. Twee eeuwen in cryoslaap, dat is... buitengewoon. We hebben dergelijke gevallen nog niet eerder meegemaakt."

Roxy, hoewel haar gezicht geen emotie vertoonde, registreerde de schok in de stem van de dokter. Ze herhaalde de woorden in haar monotone stem: "Twee eeuwen in cryoslaap. Een afwijking van de norm. Opmerkelijk."

Elara voelde een lichte duizeling. Ze begreep niet wat er aan de hand was. Twee eeuwen? Bevroren? Dat betekende dat alles wat ze ooit kende, weg was. Vergaan.

"Kan ik...kan ik wat drinken krijgen?" vroeg Elara, haar stem nog steeds zwak.

"Natuurlijk," antwoordde dokter Petrova, een vlaag van menselijke empathie in haar ogen. "We doen alles wat mogelijk is om je comfortabel te maken. We beginnen met het verwerken van de feiten, en dan richten we ons op jouw zorg." Ze knikte naar Roxy, die onmiddellijk een beker met een lichtblauwe, dampende vloeistof aanbood.

Elara nam de beker aan met trillende handen en nam een slok. De vloeistof was zoet en verfrissend. Ze had een lange, lange weg te gaan om te begrijpen wat er met haar was gebeurd. Maar in de zachte blauwe gloed van de kamer, omringd door de stille zorg van een androïde verpleegster en de ongewone aandacht van een dokter die mens en machine combineerde, voelde ze een klein sprankje hoop opflakkeren. Het begin van een nieuw onbekend hoofdstuk.

Spacestar
Spacestar

De shuttle trilde zachtjes, een onrustige mug in de immense, zwarte stilte van de ruimte. Binnenin, klonk het gebulder van mannelijke arrogantie. Vijf mannen, een bonte verzameling van zelfverklaarde helden, vulden de kleine cabine met hun praatjes. Er was Jax, de sterrenschippiloot, een reus met een kaalgeschoren hoofd en een snor die net zo breed was als zijn grijns. Naast hem zat dr. Aris, de sterrenkundige, zijn bril schitterend in het flikkerende licht van de console. Finn, de shuttle piloot, een nerveuze man met te veel koffie en te weinig slaap, kneep in zijn stuurknuppel. Groot en breed geschouderde Magnus, de technisch ingenieur, zat in stilte te peuteren aan een losse draad, terwijl Kees, de kok, een forse man met een voorliefde voor gebakken aardappels, een ongemakkelijke stilte probeerde te vullen met een luidruchtig liedje over intergalactische koekjes.

Te midden van dit testosterongevulde orkest zat zij: Anya. Een vrouw van een verbluffende schoonheid. Haar lange, donkere haar viel als een waterval over haar schouders, haar huid had de warme tint van gepolijste mahonie, maar het waren haar ogen – een sprankelende, ondoorgrondelijke smaragdgroen – die de aandacht trokken. Ze luisterde met een kleine, mysterieuze glimlach, haar blik scherp en observerend. Ze was stil, maar haar stilte sprak boekdelen. Ze was bijna kapitein, de beste jagerpiloot die de galactische academie ooit had voortgebracht, net klaar met haar opleiding bij Kapitein Rostov, aan wie ze haar nu zou melden.

De shuttle landde met een zacht schokje op het ruimtestation Disco, een cilinder van glimmend metaal dat eenzaam wacht hield in de duisternis. Kapitein Rostov, een man met een volle baard en ogen die veel hadden gezien, stond hen al op te wachten. Hij keek naar de opgeblazen ego's van de mannen, een lichte glimlach om zijn mond. Hij kende Anya. Hij had haar gevormd, haar gepusht tot het uiterste. Hij wist wat deze mannen te wachten stond.

"Welkom", gromde Rostov, zijn stem diep en resonerend. Zijn blik viel op Anya, hij knikte kort, een blik van bewondering en respect.

De mannen begonnen meteen te praten, de een over het andere heen, probeerden indruk te maken op de kapitein en, subtiel, op Anya. Maar Anya bleef in haar eigen wereld, observerend, analytisch.

Het bleek al snel dat het vertrouwen van de mannen in zichzelf overdreven was. Tijdens de eerste oefening met het sterrenschip, een simulatie van een gevecht met ruimtepiraten, bleek de vermeende expertise van Jax en Finn barsten te vertonen. Anya daarentegen, nam de controle over alsof het haar tweede natuur was. Haar manoeuvres waren elegant, efficiënt, dodelijk. Ze neutraliseerde de simulatie-piraten met een kalmte en precisie die de mannen alleen maar met open monden konden aanschouwen.

De daaropvolgende weken waren een masterclass in leiderschap en vaardigheid. Anya loste complexe technische problemen op die Magnus hadden Verward, voorspelde astronomische gebeurtenissen die Aris niet had kunnen overzien, en kookte bovendien maaltijden die Kees' culinaire ambities in het niet lieten verdwijnen. Haar kennis was encyclopedisch, haar handigheid onvoorstelbaar. Ze deed het niet om te pronken, maar om de klus te klaren, om het beste uit iedereen te halen. Geleidelijk aan, met elke succesvolle missie, elke opgeloste crisis, groeide het respect van de bemanning, de arrogantie vervangen met bewondering. De mannen, die aanvankelijk Anya hadden gezien als een trofee, beseften dat ze een genie, een leider, een waardige opvolger van Kapitein Rostov hadden ontmoet. Haar glimlach was nog steeds mysterieus, maar nu droeg ze een zweem van zelfvertrouwen en de stille triomf van iemand die haar rechtmatige plek had ingenomen. De ruimte wachtte, en Anya was klaar om haar te veroveren.

Juneng, de pace sheriff van Xylos
Juneng, de pace sheriff van Xylos

De maan, een ijzige schijf in de pikzwarte hemel, wierp een koele gloed op Junengs lange, blonde haar. Het dwarrelde om haar heen als een gouden wolk terwijl ze zich schrap zette. Haar blinkende, zwarte pak, versterkt met subtiele, zilveren panelen, kleefde nauw aan haar slanke, doch gespierde lichaam. Een kleine, maar imposante faser hing aan haar heup, de ster op haar borst – het embleem van de intergalactische vredesmacht – glinsterde zwak in het maanlicht. Juneng was niet groot; amper 1,50 meter, een mensachtig wezen, maar met een gestalte die de ruimte zelf leek te vullen. Haar ogen, een schitterend, diep paars, staken scherp af tegen haar bleke huid. Het waren ogen die hadden gezien wat de meeste nooit zouden willen zien, ogen die een onwrikbare wilskracht verraadden. Ogen die je door en door zagen, die dwars door je heen keken.

De lucht boven Xylos trilde. De dreun van reptielachtige schepen, gigantische, schaduwachtige silhouetten tegen de sterren, kon Juneng bijna voelen in haar botten. Deze Xylar, reptielachtige wezens met schubbige huid, scherpe klauwen en ogen als gesmolten goud, waren de plaag van de Melkweg. Ze veroverden, verwoestten en lieten niets dan stilte achter. Juneng kende hun wreedheid uit de eerste hand; zij was de enige overlevende van een soortgelijke aanval op haar thuisplaneet. Xylos zou niet hetzelfde lot ondergaan.

De eerste aanval kwam als een storm. Een groep van vijf Xylar, met hun gepantserde lichamen en klauwen als dolken, landde in een wolk van stof in de verte. Juneng trok haar faser. Het wapen was geen massamoordwapen, maar een verfijnde combinatie van energie- en kinetische projectielen. Elke schot was gecalculeerd, gebaseerd op de zwakke punten in de Xylar-anatomie die ze had bestudeerd. Ze bewoog met een snelheid die verbijsterend was voor haar geringe gestalte, een dans van dodelijke precisie. Een welgemikt schot in de nek van de voorste Xylar verlamt hem, de anderen aarzelen. Juneng profiteert van hun verwarring. Met een combinatie van snelle schoten, behendige bewegingen en nauwkeurig geplaatste trappen, neutraliseert ze de overige vier. Ze zijn niet dood, alleen bewusteloos. Juneng wilde geen slachtoffers, alleen het voorkomen van een genocide.

Haar kleine ruimtejager, de "Sterrenvlinder", een wonder van technologie, stond klaar. In de lucht volgde een regen van raketten, afgeschoten door de Xylar cruisers. Juneng manoeuvreerde de Sterrenvlinder met een verbluffende behendigheid, de aanvallen ontwijkend met centimeters te sparen. Haar strategie was geen brute kracht, maar intelligente tactiek. Ze gebruikte de energie van de raketten om de bepantsering van de schepen te verzwakken, om vervolgens met precisieschoten hun motoren uit te schakelen. Een voor een, vielen de reusachtige schepen neer, zonder explosies, zonder vuur. Juneng loste het probleem op met onvoorstelbare precisie, net zo vernuftig als een chirurg die een ziekte bestrijdt op cellulaire niveau.

Urenlang duurde de strijd voort, maar in elke gevecht was Juneng onoverwinnelijk. De Xylar trokken zich terug, verslagen, niet door brute kracht, maar door een onmogelijk bekwame, kleine vrouw met een enorme wil om te overleven en haar planeet te beschermen. Ze had haar belofte gehouden. Xylos was veilig. De maan scheen op haar blonde haar, haar paarse ogen straalden een kalme, serene trots uit. De Sterrenvlinder, een stil testament van haar moed, stond naast haar, als een trouwe metgezel in de stille, vredige nacht.

Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin